Monteverde dag 3

We worden om 06.00 uur wakker. Het heeft vannacht waanzinnig hard geregend, ik heb zelfs oordopjes ingedaan. Gauw doen we de gordijnen open om te zien hoe het weer is. Gelukkig zien we een blauwe lucht. Joepie want vandaag gaat het dan eindelijk gebeuren ....... we gaan ziplinen en over de hanging bridges lopen. We vinden het wel spannend. Mars wilde het eerst niet doen maar is overgehaald door Reina van de lodge. Zij heeft ook hoogtevrees en het heeft lang geduurd voordat zij zelf is gaan ziplinen. Ze verzekerd ons dat je geen last hebt van je hoogtevrees. Ze raad ons aan om in het Selvatura Park te ziplinen. Je vliegt hier letterlijk tussen de bomen door en daarom heb je niet het gevoel dat het heel hoog is. 

We worden om 07.50 uur opgehaald door het busje van het Selvatura Park maar eerst nemen we nog een stevig ontbijt. Reina staat met haar moeder in de keuken pannenkoekjes,  tortilla’s en eieren te bakken. Leuk dat je zo een kijkje bij hun in huis kan nemen. Het smaakt weer heerlijk. 

Wij zijn de eerste in het busje. Onderweg pikt hij nog meer toeristen op. Een groep van 8 gillende Amerikaanse meiden stapt ook in. Die zijn echt iets te enthousiast op de vroege morgen. Ze hebben het over muziek (Avril Lavigne is so my homegirl, OMG). Gelukkig houden ze na een tijdje de klep dicht (misschien toch ook een beetje zenuwachtig). We rijden hoog de bergen in en het weer begint al te veranderen. Beneden was het nog zonnig maar nu begint het bewolkt te worden en valt er een klein spettertje. Niet zo gek want we rijden het cloud forest in. Het heet zo omdat er altijd wolken tussen de bomen hangen. Het is heel mooi en sprookjesachtig om te zien. 

We melden ons bij de balie. Eerst gaan we ziplinen (yeah) en daarna de hanging bridges. We krijgen een harnas aan, handschoenen en een helm. We hebben een go pro gehuurd zodat we alles kunnen filmen. De camera zit op de helm. Met een groep voornamelijk Amerikanen gaan we naar het beginpunt. Hier krijgen we eerst een korte uitleg over het ziplinen en dan gaan we gelijk het diepe in. De eerste kabel is 117 meter, leuk om er even in te komen. Met ongeveer 50 km per uur raas je tussen de bomen door. Wat is dit gaaf en inderdaad geen last van hoogtevrees alleen maar adrenaline. 

De eerste 3 kabels gaan snel achter elkaar. Op ieder platform staat een gids om je los te maken en weer aan een nieuwe kabel vast te maken. Ze staan met elkaar in verbinding via walkie talkies. Zodra iemand het platform heeft bereikt geeft de gids een seintje dat de volgende kan komen.  Soms moeten we van het ene naar het ander platform lopen. Dat valt nog niet mee want het is meestal naar boven klimmen en dat met een zwaar harnas aan. Meestal heb je dan wel even tijd om uit te hijgen (gelukkig heeft iedereen uit de groep een slechte conditie dus staan wij niet als enige te hijgen en te puffen) omdat de gidsen eerst weer verder moeten naar de volgende platforms. 

In totaal zijn het 15 kabels en de laatste is maar liefst 1 km lang. Deze doen we met z’n tweeën tegelijk. Ik ga voor en Mars slaat zijn benen om mij heen. Ik hou Mars zijn benen vast (even een slik momentje want ik hang nu alleen aan mijn harnas en hou de kabel niet meer  vast) en samen gaan we als een raket naar beneden. De beelden op de go pro zijn waanzinnig. Het is ons gelukt om 1 filmpje online te zetten (via de apple computer van Michiel in Mundo Milo, ons volgende verblijf).

Na het ziplinen staan we te stuiteren. We zijn toch 2 uur bezig geweest. Wat zijn we blij dat we het gedaan hebben. We gaan nu fluitend over de hanging bridges heen. Deze zijn ook best eng hoor want je loopt over roosters en de brug beweegt aardig als je erover heen loopt maar het uitzicht maakt alles goed. We zien helaas geen dieren, op wat vlinders en vogels na, maar de natuur waar je doorheen loopt is schitterend. In totaal zijn het 8 bruggen. We zijn net voor 13.00 uur weer bij het beginpunt en kunnen direct in de bus stappen die ons weer naar Valle Campanas brengt. Op de weg zien we nog een neusbeer lopen, toch nog wat wildlife gespot. 

We hebben besloten om ’s middags verder rustig aan te doen. We nemen eerst een douche want je wordt behoorlijk vies van dat ziplinen en daarna lezen we een boekje en doen we een klein middag tukkie (we zijn ook de jongste niet meer). Voor de laatste keer gaan we uiteten bij het Tree House Restaurant. We krijgen een gezellig tafeltje onder de grote boom en naast een heater. Het kan niet beter. We nemen allebei de steak en hij smaakt verrukkelijk. We zitten onze laatste avond in Santa Elena heerlijk te genieten. We zullen het hier missen.