Sarapiqui dag 2

Het is hier noodweer. De regen komt met bakken naar beneden. Het is al 2 dagen alleen maar aan het regenen. Jean Pierre, de eigenaar van Hacienda la Isla zegt dat hij het in 20 jaar nog niet zo erg heeft meegemaakt. Zelfs de dieren zijn er stil van. Je hoort alleen maar de regen. Om 07.00 uur zitten we aan ons ontbijtje langs de lagune. Zelfs de kaaimannen houden het voor gezien met dit weer (en die kunnen toch heel wat hebben zou je zeggen). Het ontbijt bestaat uit eieren, fruit, stokbrood, kaas, worst, koffie/thee en vruchtensap (vers geperst). Heerlijk! Vanwege de hevige regenval gaat onze trip van 11.00 uur naar Frogs Heaven helaas niet door. Op ongeveer 10 minuten rijden van de lodge hebben een vader en zoon een tuin (een hele grote tuin) waar heel veel verschillende kikkers leven. Zij leiden je rond en vertellen heel gepassioneerd over de kikkers maar ook over de natuur die er te vinden is. Het moet echt een hele beleving zijn vooral omdat er geen massa’s toeristen op af komen. We duimen dat het morgen wel doorgaat. Omdat we ineens alle tijd van de wereld hebben besluiten we om wat boodschappen te gaan halen. Bij de plaatselijke supermarkt slaan we wat drinken en lekkere dingen in. Dan schiet ons ineens te binnen dat we op de heenreis naar de lodge een Burger King hebben gezien. We lusten wel een lekker burgertje en rijden richting Guapiles (14 km van de lodge). Mars neemt een whopper menu en ik een kindermenu, zo blijkt want het meisje achter de toonbank probeert in het Spaans uit te leggen dat ik ook nog een speeltje mag uitzoeken (dat begrijpen we natuurlijk pas als ze met het speeltje gaat zwaaien). Nee dank je alleen het menu is goed. Het smaak heerlijk en we hebben ons maagje weer lekker gevuld. Op de terugweg naar de lodge worden we ingehaald door politie met zwaailichten. Iets verder komen we ze weer tegen bij een brug waar nog meer mensen staan te kijken naar het water wat er onderdoor gaat. Ze hebben hier heel veel rivieren en deze worden, groot of klein, allemaal met een bord aangegeven. We hebben zelf al wel gezien dat de rivieren door de hevige regen wel erg wild en woest zijn (zie video) maar nu achteraf blijkt dat een deel van de onderkant van de brug is weggeslagen. Wij mochten er nog net over heen rijden maar daarna is de brug afgesloten en mag je er alleen nog maar overheen lopen. Bij terugkomst op de lodge geeft Jean Pierre aan dat het nabij gelegen dorp onderwater staat en dat heel veel mensen hun huis zijn kwijtgeraakt door het water. Omdat de lodge net wat hoger ligt loopt al het water naar lager gelegen gebieden. Wij hebben dus nog droge voeten. Gelukkig begint het rond 15.00 uur ietsjes minder hard te regenen (je zal ons nooit meer horen klagen over een beetje regen in Nederland). We trekken onze poncho’s aan want we gaan op chocolade tour (mijn bijnaam is niet voor niets choconaatje). Inmiddels zijn we niet meer de enige gasten op de lodge en hebben we er een nieuwe buurman bij. Bart komt uit België en gaat ook mee met de tour. De tour is gewoon op de lodge en we gaan samen met Jean Pierre en de hond Scott het regenwoud in. Hij vertelt onderweg over alle bomen en planten, over de cacaoplant en over het ontstaan van cacao. Hij kan heel boeiend vertellen en we slurpen alle informatie op. Aan het einde van de tour maakt een medewerkster van de lodge, Xiomara, chocolademelk (maar dan zonder melk) zoals de indianen dat doen. In Costa Rica zijn nog enkele indianenstammen en zij maken tot op de dag van vandaag de cacao nog steeds op deze manier. Voor onze smaak is hij wat te bitter dus voegen ze er wat rietsuiker aan toe om het zoeter te maken. Kijk dat lijkt al wat meer op de cacao die wij gewend zijn. Als afsluiter krijgen we een zakje met cacaobonen mee. De cacaoboon werd vroeger gebruikt als ruilmiddel en Jean Pierre geeft aan dat we tijdens onze verdere reis kunnen proberen om met deze bonen iets te kopen dus als iemand nog wensen heeft, geeft het even aan ons Door. We gaan ons best doen ;). De tour heeft in totaal 2,5 uur geduurd en was heel leuk, leerzaam en lekker. Voor iedere chocolade liefhebber een must do. Bedankt Jean Pierre! Tijdens de tocht hebben we kikkers gespot dus lopen we na de tour nog even terug naar de plek waar ze zaten en ja hoor daar zit hij of zij ....... de bleu jeans kikker (hij dankt zijn naam aan zijn blauwe poten, het is namelijk net of hij een spijkerbroek aan heeft). Het lukt ons om maar één goede foto te nemen. De kikker is heel klein en je mag niet flitsen want dat is niet goed voor de ogen van de kikker. Toch zijn we zo blij als een kind.......yes we hebben er eentje gezien. Om 19.00 uur zitten we weer heerlijk aan het diner. Dit keer heel romantisch met Bart erbij (knipoog naar Bart). Hij is naar Costa Rica gekomen om een vriend van hem in San José te bezoeken. Omdat zijn vriend alleen in het weekend vrij heeft gaat hij de andere dagen op eigen houtje het land bekijken, helemaal in zijn uppie. Echt stoer van hem. De kok heeft weer een heerlijk 3-gangen diner klaargemaakt. Vooraf gembersoep, als hoofdgerecht rund met groente en aardappeltjes en als toetje ijs met een verrukkelijk sausje. Jammie! We hebben in Costa Rica nog niet zo lekker gegeten als hier in de lodge. Als we uiteindelijk in de kamer de gordijnen dicht willen doen zit er een kikker op ons raam. Als Mars een foto wil nemen springt hij weg. We sluipen naar buiten in de hoop dat we hem nog zien en hij zit op een blad naast onze deur. Mars probeert als echte professionele lichtman de kikker met zijn mobiel te belichten en ik probeer een goede foto te maken en dat lukt aardig. Hebben we deze natte dag toch nog heel bijzonder afgesloten. Oh ja, het is weer hard beginnen te regenen.